فاکتورهای انگیزه دهنده ی احتمالی عبارتند از مشکلات در کنترل رفتار، مشکلات شناختی و مشکلات روانی. بعلاوه اختلالات بیولوژیکی اعصاب می توانند روی انگیزه یا قدرت کنترل فرد اثر داشته باشند. همه ی این فاکتورها ممکن است در یک فرد دیده شوند اما بیماران پدوفیلی در خصوصیات روان شناختی شدیدا با یکدیگر متفاوت هستند.
تشخیص اختلال پدوفیلی با مشکلاتی همراه است. افرادی که به این اختلال مبتلا هستند، به‌ندرت داوطلبانه از کسی کمک می‌خواهند. درواقع بیشتر مشاوره‌ها و درمان پس از گرفتار شدن فرد پدوفیل در چنگ قانون و دادگاهی شدن او، شروع می‌شود. برای تشخیص بهتر علائم پدوفیلی، می‌توان به مصاحبه‌ها، نظارت‌ها یا گزارش‌های اینترنتی که به‌واسطه‌ی تحقیقات جنایی در دسترس قرار می‌گیرند، توجه کرد.
قشر سفید مغز افراد پدوفیلی به نسبت کوچکتر از افراد عادی است. البته تحقیقات هورمونی دیگری نیز بر روی این افراد انجام شده است، که به دلیل تایید نشدن آن‌ها در آزمایشات مشابه از ذکر آن‌ها خودداری می‌کنیم.
راهکارهای دارویی نیز برای جلوگیری از ارتکاب جرم توسط بچه بازها تجویز می‌شود. با این داروها میل، شهوت و توان جنسی فرد مبتلا کاهش یافته، در نتیجه احتمال آزار جنسی کودکان پایین خواهد آمد.
ما می توانیم با گذاشتن انرژی برای تشخیص زودتر و حمایت از فرد برای اجتناب از بروز اولین تجاوز، از زیاد شدن قربانی ها جلوگیری کنیم نه اینکه روی تنبیه های قوی بعد از برملا شدن حقیقت تکیه کرد.
دکتر توماس پلانت، استاد روانشناسی در دانشگاه سانتا کلارا، کالیفرنیا، توضیح می‌دهد: «برای مردم مهم سایت پدوفیلی است که درک کنند که موضوعات زیادی درباره بیماری پدوفیلی وجود دارد که باید آن‌ها را رد کنیم».
در یونان باستان، کودکان پسر در دامان افراد بزرگسال که از آن‌ها بهره برداری جنسی می‌کردند، تعالیم جنگاوری و… را می‌دیدند! نکته جالب توجه اینکه، این کودکان نیز به نوبه خود بعدها این سیکل را تکرار می‌نمودند.
مشکلات جسمانی مثلا تغییر در راه رفتن یا نشستن کودک، وجود آثار ضربه کبودی یا جراحت را بر بدن کودک پیگیری کنید.
در درجه اول آن‌ها، اشخاص تحصیلکرده تر، مذهبی تر، و مشاغلی را انتخاب می کنند که به آن‌ها امکان دسترسی بیشتر به کودکان را می دهد.
از طرف دیگر، از تنها گذاشتن کودک خود با فردی که آشنایی کاملی با او ندارید، جدا خودداری نمایید.
متوجه باشید صرف داشتن تمایل به کودکان شما را (ادم بدی ) نمیکنید به شرط اینکه به ان ها ازار نرسانید. شاید شما نتوانید این تمایل را در خود از بین ببرید ولی صددرصد میتوانید در برابر ان مقاومت کنید.
متخصصان باید بررسی کنند آیا تمایل فرد بیمار به کودکان در زیر سن بلوغ برای زمان زیادی ماندگار بوده است، تمایل جنسی ناسالمی دارند، و مشکلاتی که در واکنش به موقعیت یا روان درمانی همراه با آن ایجاد شده است را بنویسند.
برخی از پدوفیل ها رفتارهای خود را به “افشای خود” یا “استمنا در مقابل کودک” و یا “نوازش کردن” یا “لخت کردن کودک”، اما بدون تماس جنسی محدود می کنند و برخی دیگر از پدوفیل ها کودک را به “شرکت در رابطه جنسی” و “مقاربت تناسلی” وادار می کنند.
به نظر شما، چگونه باید با فردی که دست به آزار جنسی کودکان می‌زند مقابله نمود؟ آیا مجازات‌های سخت‌تر و خشن‌تر امکان جلوگیری از بروز دوباره چنین اتفاقاتی را در جامعه دارد؟ آیا آموزش‌های کافی برای جلوگیری از قربانی تجاوز جنسی شدن به کودکان داده می‌شود؟ نظرات خود را با تکراتو در میان بگذارید.